چـقدر دوسـت داشــتم یـک نـفر از مـــن مـی پرسید...
چـرا نــگاه هایـت آنـقدر غمـگـین است؟
چـرا لبـخندهایــت آنـقدر تلـخ و بیــرنگ است؟
امـا افسـوس که هیــچ کس نبـود ...
همـیشه مـــن بـودم و تنــهایـــــــی پــر از خاطره ...
آری بـا تــو هسـتم ...!
با تـویــی که از کنـارم گذشـتی...
و حتـی یـک بار هـم نپرسیـدی،
چـرا چشمـهایم همیـشه بـارانی اسـت...!!
